ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀မွာအၿမဲတမ္းေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းက အင္မတန္သာယာတဲ့ေနရာေလးေပါ့ … ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သခင္ေယ႐ႈတရားေဟာခဲ့တဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကေဒသကိုေရာက္ ေနသလိုမ်ဳိးခံစားမိတယ္ … ကၽြန္မရဲ႕ ၀ိညာဥ္ထြက္ေပါက္ေပးတဲ့ေနရာ၊ စိတ္အာဟာရ အေပးႏိုင္ဆံုး ေနရာေလးေပါ့ … ဘုရားေက်ာင္းဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သုခဘံုနန္းလို႔ပဲ တင္စားပါရေစ။
ကၽြန္မမိသားစုေလးထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေပါ့ … အခ်စ္ဆံုးလုိ႔ ေခၚရေပမယ့္ မိသားစုေလးနဲ႕ ခဲြခြာၿပီးေနခဲ့တာႏွစ္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီးေပါ့ အခုေတာ့ သူက ေကာင္းကင္ဘံုကေန ၾကည့္ေနမွာပါ။ ဇာနည္ဆုိတဲ့သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်န္ခ်န္ဆုိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ေလးေတြေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ေယာက်္ား ကေတာ့ ယံုၾကည္ျခင္းမွာတအားျပင္းထန္တယ္။ ဘာမဆုိ အာမင္ ထူးႏိုင္တယ္။ ဘုရားသခင္ လုပ္ေပးတာပါဆုိၿပီး ခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါကို ကၽြန္မလိုက္လို႔ မမွီႏိုင္ဘူး … ကၽြန္မကေတာ့ ေျပာစရာရွိ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ေရွ႕ေနာက္မၾကည္႔ဘူး … ေျပာစရာရွိရင္ တည့္တည့္ေျပာ တတ္တယ္။ အဲဒါကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ဘုရားေက်ာင္းမွာ အခုတေလာ အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားလြန္းေနတယ္ … ေခတ္ရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္လား မသိဘူး။ ခံယူခ်က္ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲေန ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသားမိတ္သဟာယအဖဲြ႕ဆုိရင္ လုပ္ငန္းအသီးသီးကေန ပင္စင္ယူၾကတဲ့ သူေတြမ်ားေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳအမ်ားႀကီးရွိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာမွဆုိ အုိင္ဒီယာေလးေတြ ပံုေဖာ္ဖလွယ္ၾကေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ဳိ႕ကိစ္ၥေတြဆုိ မၾကာသင့္ဘဲ ၾကန္႔ၾကာမႈေတြ ရွိလာတယ္။ အမ်ဳိးသမီးမိတ္သဟာယအဖဲြ႕ကေတာ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလိုပဲ အသင္းေတာ္မွာ ခ်ဳိသာၾကည္လင္စြာနဲ႕ အသံျမည္ေနတာေပါ့ … ဆုေတာင္းရင္းလည္း အျပည့္၊ ဘာကိစ္ၥမဆုိလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ၀ိုင္းဖဲြ႕ၿပီး ရယ္စရာေတြဖဲြ႕ အတင္း တုတ္ၾကတာကလည္း မဆံုးႏိုင္ဘူး … မနည္းျဖတ္ရတယ္။
အသင္းေတာ္ရဲ႕ လူငယ္မိသဟာယအဖဲြ႕ကေတာ့ ေခတ္သစ္စတုိင္နဲ႕အားယူၿပီး မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း သြားခ်င္ၾကတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳအသစ္ေတြ ခံစားရယူခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳရင့္က်က္တဲ့ အသင္းေတာ္ လူႀကီးေတြနဲ႕ အၿမဲထိပ္တိုက္ေတြၾကတာခ်င္ပဲ … ျငင္းၾကခံုၾကေပါ့ … ဒါ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေခတ္လူငယ္ေတြက တစ္ကယ္စံျပပါပဲ ဘာမဆုိ ဆုေတာင္းၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္လုပ္ေဆာင္သြားတတ္ၾကတယ္။ အခုဆုိရင္ လူငယ္ဆုိတာ အသင္း ေတာ္ရဲ႕အား၊ ေမာင္းတံတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီး … အသင္းေတာ္ ဓမ္ၼပညာကေတာ့ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ အေရးႀကီးတဲ့ေဖါင္ေဒးရွင္းျဖစ္လို႔ ဆက္ကပ္ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကပိုၿပီး ေပးဆက္ၾကရတယ္။ ရာစုေခတ္ရဲ႕ က်ဴရွင္ေတြကလည္း ေခတ္စားလာေတာ့ ဓမ္ၼပညာသင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဒူးေထာက္ၿပီး ပိုဆက္ကပ္ဆုေတာင္း လာၾကေတာ့တယ္။ ပါရဒိုင္း ေျပာင္းလဲမႈကို အရင္ဆံုးႀကံဳရတာကေတာ့ အသင္းေတာ္ ဓမ္ၼပညာဌာနလို႔ ကၽြန္မ႐ုိးသားစြာ ထင္မိတယ္။ အသင္းေတာ္ကိစ္ၥမွန္သမွ် ႀကီးငယ္ပိုင္းဟာ ဘလိုဘယ္လုိက္ေဆးရွင္း ျဖစ္ေနၿပီး ကြန္ရက္ေတြျဖန္႔ထားသလိုပဲ အသင္းေတာ္ကလူတုိင္းသိၾကတယ္ … အင္တာနက္ ပါးစပ္ေတြကေတာ့ ဖိုင္ေတြေတာင္ သိမ္းလုိ႔မႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မအတြက္ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးရဲ႕ေနရာျဖစ္တဲ့ အသင္းေတာ္ဟာ တစ္ခ်ိန္ကကၽြန္မအတြက္ ေျဖမဆည္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ေတြကို ၿငိမ္သက္မႈေပးခဲ့တာေပါ့ … လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မ ေယာက်ာ္းေခၚေတာ္မူျခင္းခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ဘုရားသခင္ကို အျပစ္တင္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳရတာလည္းေပါ့။ကၽြန္မေမးခြန္းေမးဘူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စ်ာပနာက်င္းပခဲ့တဲ့ အသင္းေတာ္ ဟာ ကၽြန္မအတြက္အခုေတာ့ ခိုနားရာေလး ေပါ့ အင္း ကၽြန္မသိပ္ကို ၀မ္းသာမိတယ္။ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မရဲ႕အုိေအစစ္ျဖစ္ေနလာပါျပီ… မၾကာပါဘူး တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ေကာင္းျမတ္ျခင္း ကို လက္ေတြ႕ခံစားလာရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မဘုရားသခင္ရဲ႕က႐ုဏာကိုခံစားၿပီး အသင္းေတာ္ ဘုရား ရွိခုိးေက်ာင္းကို ပံုမွန္ ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့တယ္။ အသင္းေတာ္ဘုရားေက်ာင္းဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ ေအးျမျခင္းေတြ ေဆာင္ၾကဥ္ေပးတဲ့ေနရာ၊ အားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားသခင္ဆီတိုးေ၀ွ႕ၿပီး ဆုေတာင္းႏိုင္တဲ့ေနရာ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၀ိညာဥ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့ေနရာ၊ ၀ိညာဥ္ေရးရာ တိုးတက္ ရင့္က်က္ေစတဲ့ေနရာ၊ တရားေဒသနာရဲ႕ အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးကို ခံယူတတ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာ က်မ္းစာရြက္ဖတ္သံေတြတညံညံနဲ႕ မိုဏ္းယံထိတိုင္ ပ်ံလြင့္မယ့္ေနရာ … ဓမ္ၼသီခ်င္း ခ်ီးမြမ္းသံ ေတြက စုေပါင္းအင္အားကို ျဖစ္ေစတဲ့ေနရာေလးေပါ့။
ကၽြန္မျဖတ္သန္းေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္တိုင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ကုိ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္တယ္။ တကယ္ပါ။
ကၽြန္မရဲ႕ အသင္းေတာ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက အုတ္ေတြအထပ္ထပ္ စီထားသလိုပဲ ခိုင္မာရင့္က်က္မႈေတြ ေပးေနတာေပါ့။ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ရတဲ့ အသင္းေတာ္ဟာ လူေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အသစ္ေတြနဲ႔ ေ႐ွ႕ခရီးကို ဆက္လို႔ေနၿပီေပါ့။ ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ အနာဂတ္ဆိုတာ အသင္းေတာ္မွာရွိတယ္။
ျဖဴစင္မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းတဲ့ေနရာ၊ အတ္ၱေတြ ျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ေနရာ၊ တူညီတဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ ေတြ ေဖၚေဆာင္မယ့္ေနရာေပးေနတဲ့ အသင္းေတာ္ဆက္ၿပီးဆက္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့အံ့ၾသစရာ ေတြ ေတြ႕လာရမွာပဲလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။
ဘုရားသခင္ . . . အသင္းေတာ္ေတြကို ရွင္သန္ရင့္က်က္ေစပါ၊ ႏိုးၾကားေစပါလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
တစ္ခါ တစ္ခါ
လူေတြအသင္းေတာ္ မလာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အသင္းေတာ္ကေတာ့ တံခါးဖြင့္ထားဆဲ၊ ၿငိမ္သက္မႈေတြ ေပးေနၿမဲ။ လာပါ အသင္းေတာ္ဆိုတာ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးရဲ႕ေနရာ တစ္ေနရာ ေပါ့။ သြားၾကစို႔။ အသင္းေတာ္ေတြဆီလို႔ ကၽြန္မ ဟစ္ေအာ္ေနမိေတာ့တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာ
မုန္ပီး (စီးတီး)
