ရာသီေတြရယ္ အုိ ေနၫုိျခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္မွာ ဆက္လက္ရွင့္သန္ေနဆဲပါအေဖ။ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ မေသာက္ ရရင္လည္း ရွိပါေစ၊ ““ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတဲ့ အဲဒီတြင္းေလးကိုပဲ အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ ဆက္တူးရင္း …။
လူေတြက ကၽြန္မကို ေျပာၾကတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တာ မျငင္သာဘူး၊ စက္ဘီးစီးတာ အရမ္းျမန္တယ္၊ ဆုိင္ကယ္ စီးၾကမ္းတယ္၊ ကားေမာင္းတာ ပရမ္းပတာနဲ႕တဲ့။ ကၽြန္မလူေတြရဲ႕ အသံကိုနားေထာင္ၾကည့္မိတဲ့အခါ၊ အဲဒီဂုဏ္သတိ္ၱေတြဟာ ကၽြန္မမွာတကယ္ရွိတဲ့အရာေတြ လား၊ လူေတြေပးထားလို႔ ကၽြန္မရရွိလုိက္တဲ့အရာေတြလား၊ ဘယ္အရာဟာ တကယ့္ အမွန္တရားလဲဆုိတာေတာ့ သိမ္မေသခ်ာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ …
ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ေသခ်ာတာတစ္ခုက၊ အသည္းႏုႏုလမ္းမ တစ္ခုအေပၚ မျငင္ မသာ၊ ပရမ္းမတာနဲ႕၊ ၾကမ္းတမ္းျမန္ဆန္ ေမာင္းႏွင့္ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ကၽြန္မသိထားတာက ““လမ္းၾကမ္းသည္ ေျဖးေျဖးေမာင္းပါ””။ အဲဒီတုန္းက ခ်စ္သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္း ဆုိခဲ့တယ္။ ငါတတ္တဲ့ ေျမႀကီးစကားနဲ႕ ေကာင္ကင္ႀကီးနားလည္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္ဖုိ႕ဆုိတာ သိပ္ခက္တယ္၊ (ေက်းဇူးျပဳ၍) အသည္းႏုသည္ ေျဖးေျဖးမုန္းပါ”” … တဲ့။
ေႏြဦးရဲ႕ ေလ႐ႈးနဲ႕အတူ ေသာကအပူေတြကို မႈတ္ထုတ္ရင္း လွည့္ထြက္္သားေသာ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေလွာင္ရီရင္း၊ ပဲြသိမ္းလက္သီးတစ္လံုး အမိအရေပးလိုက္တယ္။ ေဟ့႔သက ကိုယ္က ေလယာဥ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတု မေကာင္းရင္၊ကြင္း (RAW WAY႔) မေကာင္းရင္ မဆင္းဘူး””…။
ေနာက္ကိုတစ္ ခ်က္မွလည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႕ ထြက္သြားခဲ့ရတယ္။ ပန္းပြင့္ ေလးေတြကို အမွတ္မထင္ ခူးယူၿပီး တစ္ခ်က္ေလာက္ နမ္း႐ႈိတ္ၿပီးေတာ့ ၀ဲျပစ္ လုိက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ၊ အိမ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ၿခံထဲက ႏွင္းဆီးပန္း တစ္ဖြင့္ကို တစ္ ခ်က္ေလာက္ နမ္း႐ႈိတ္ဖို႔၊ လွမ္းအခူးမွာ အမွတ္မထင္ ႏွင္းဆီခူး၊လက္ကို စူးသြား ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီညမွာ ကၽြန္မ ရင္ထဲဆူးတဲ့ စူးဟာ ယေန႔ အထိထုတ္လို႔မရ၊ ထားရ နာက်င္၊ဘ၀ရဲ႕သခင္ ကိုယ္ ေတာ္ ရွင္ကမ်ား ျပဳျပင္စီရင္ လုိက္ေလေရာ့လား။
ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ညအခါေတြဟာ အၿမဲတမ္းလသာခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆရာမသင္ေပး ဖူးတ့ဲကဗ်ာ။ ညအခါ လသာသာ၊ ကစားမလား၊ နားမလာ”” …. ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို ဆက္ေတြးျဖစ္တာက ““ကစားခ်င္၊ ကစား၊ နားခ်င္နား၊ ေလာကရဲ႕ကစားကြင္း က်ဥ္းခ်င္က်န္းမယ္၊ က်ယ္ခ်င္က်ယ္မယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀၊ ညနဲ႕ လဟာ တူႏိုင္မယ္မထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ညအခါတစ္ရက္ လငပုပ္ဖမ္းလို႔ အလွပ်က္၊ အထီးက်န္၊ ရက္စက္ျခင္းေတြဟာ ကၽြန္မကို ေပြ႕ဖက္၊ ေၾကကဲြျခင္းေတြနဲ႕ အတူအိပ္စက္ နာက်င္မႈေတြနဲ႕ အိပ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။
““သတိ ..သမီးကို အေဖေျပာစရာရွိတယ္။ သမီး အရြယ္လည္းေရာက္၊ ပညာအသြင္းျပည့္စံုၿပီ။ ကိုယ္ေျခ ေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ၿပီ။”” ““အခုအေဖ တကယ္ ေျပာတာလား၊”” ““အေဖအားလံုး စီစဥ္ၿပီးၿပီ။”” ရင္ထဲမွာ တဆက္ဆက္ နာက်င္သြားတယ္၊ လူမွန္းမသိခင္က အေမ ဆံုး၊ လူမွန္းသိေတာ့ အေဖ့ကို ဆံုး႐ႈံးျပန္ၿပီးေပါ့ ..”” ““အေဖ .. အေဖ မယူလို႔မရဘူးလား”” ““ေျခလြန္၊ လက္လြန္ျဖစ္သြား လို႔၊ အေဖလည္း အျမန္စီစဥ္လိုက္ရတာ”” ရင္ထဲက နာက်င္မႈ ရွက္ေဒါသေထာင္းကနဲ ထသြားတဲ့အခါ၊ ““အေဖဟာ ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့…”” ကၽြန္မစကား မဆံုးလိုက္ရခင္ အေဖရဲ႕ရွက္ေဒါသဟာ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ က်ေရာက္လာတယ္။““ျဖန္း”” …
“ပါးျပင္ေပၚက နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာထက္၊ စိတ္ ထဲက ေၾကကဲြတဲ့ေ၀ဒနာက ပိုၿပီးနာတယ္ အေဖ … ပိုၿပီး နာတယ္”
နာက်င္မႈနဲ႕ ေၾကကဲြမႈေပါင္းစပ္လုိ႔ ျဒပ္ ျပဳတဲ့အခါ …။
““လူ၏ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ မိမိနာျခင္းေ၀ဒနာကို ခံႏိုင္၏။ ေၾကကဲြေသာ စိတ္ကိုကား၊ အဘယ္သူသည္းခံႏိုင္ သနည္း။”” (သု၊ ၁၈း၁၄)။
အရွက္တရားဟာ ကုန္းဆင္းမွာ ဘီးေပါက္ ခဲ့တဲ့ ““ည””။ လမသာတဲ့ ““ည””၊ ကၽြန္မ ကစားရမလား၊ နားရမလား ကိုယ္ေတာ္။
သတိရျခင္းကို သတိရမိေနတဲ့အခါေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕အသက္ကို အေဖနာမည္နဲ႕ တယ္လီဖုန္း ဆက္ခြင့္ျပဳပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ စဲြထင္က်န္ ေနတဲ့ အေဖရဲ႕ကိုယ္ရနံ႕ကို ဘာနဲ႕ အစြန္းခၽြတ္ရမလဲ။ အေတြးထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့ အေဖစကားသံေတြ အတြက္ ဘယ္ခလုပ္ကို ပိတ္ရမလဲ။
“မေတာ္တဆတစ္ခုမွာ ႏွလံုးသားတစ္လံုး လည္း ရစရာမရွိေတာ့ပါ” ဆုိတဲ့ …ခ်စ္သူ လူႀကံဳ ပါးလုိက္တဲ့စကား ကၽြန္မျပန္ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ““တ”” စရာဆုိလို ေကာင္းကင္ဘံု၌ ရွိေတာ္မူ ေသာ ““အဖ”” ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ္ရွင္က လဲြၿပီး ဘယ္သူရွိအံုးမွာလဲ။
ခြင့္ျပဳပါကိုယ္ေတာ္၊ ကိုယ္ေတာ္ရွင္က မေပး ဘူးဆုိရင္ေတာင္ ကိုယ္ေတာ္ထံမွာပဲ ဆက္လက္ ေတာင္းခံေနမွာပါ။ကၽြန္မရင္ထဲကဘ၀၊ အေဖျပန္လာ မယ့္ “ည”ေတြ ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ ““ေရၾကည္တစ္ေပါက္ မေသာက္ရရင္လည္း ေနပါေစ၊ ““ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတဲ့”” အဲဒီတြင္းေလးကိုပဲ အ၀ီစီေရာက္ေအာင္ ဆက္တူးရင္း …။ လမသာတဲ့ ညေတြနဲ႕အတူ၊ ေလာကရဲ႕ကစား ကြင္း အက်ဥ္း၊ အက်ယ္၊ ဆုိဒ္မ်ဳိးစံုအလယ္မွာ ကၽြန္မ ကစားေနတတ္ၿပီ အေဖ။
မာယာညကို ခ်စ္တဲ့အေဖ၊ အေဖကိုခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ တစ္ခ်ိန္ကခ်စ္သူ၊ ေၾသာ္ … ခ်စ္သူေတြ … ခ်စ္သူေတြ။ တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္သူကေတာ့ သိႏုိင္ပါမလား၊ အခု ကၽြန္မခ်စ္တတ္သြားၿပီ ကိုယ္ေတာ္။ အသီးအရြက္ ႏုႏုေတြကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။ ႏုနယ္လွပတဲ့ ပန္းပြင့္လွလွေလး ေတြကို ကၽြန္မႏွစ္သက္တယ္။ အသည္းႏုႏုေလးတစ္ ပြင့္ကို ကၽြန္မတခ်က္နမ္း႐ႈတ္စြန္႔ ပစ္လိုက္ဖူးတယ္။ အေဖကိုခ်စ္တဲ့ ႏွလံုးသား ႏုႏုေလးတစ္ပြင့္ဟာ လည္း ေလတခ်က္အေ၀ွ႕မွာ ပြင့္ ခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ကၽြန္မလက္မွာ ႏွင္းဆီ ဆူးရဲ႕ဒဏ္ရာ၊ မနာေတာ့ေပမယ့္ အမာရြတ္ေလး ေသးေသးေလး ရွိ ေနပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ပါးျပင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေယာင္ရမ္းစမ္းမိတဲ့ အခါေတြမွာ ရင္ထဲမွာ အလြန္နာက်င္သြားရတဲ့ ဒဏ္ရာမဲ့အနာေလး၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကိုယ္ေတာ္ ကုသေပး လွည့္ပါ။ ေလာကခ်စ္သူတို႔ေရ ကၽြန္မဆုေတာင္းေမတ္ၱာေတြ ပို႔သေပးေနတတ္ၿပီ။ ““အခ်င္း ခ်စ္သူ၊ သင္၏ စိတ္ႏွလံုးသည္ ေကာင္းစားသကဲ့သို႔ သင္သည္ အရာရာ၌ ေကာင္းစားျခင္းႏွင့္ က်န္းမာျခင္း ရွိမည့္အေၾကာင္း ငါဆုေတာင္း၏ (၃ေယာ ၁း၂)။ အသည္းႏုႏုခူးတမ္းကစားပဲြမ်ားတြင္ ကၽြန္မအကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးလို႔ သတိေပးပါရေစ။
သတိ၊အသည္းႏုႏုမခူးရ
ေတမိ
