လရိပ္မေခၽြမီ ေစာေစာေႂကြေပါ့ ႏွင္း
(ၿပီးခဲ့သည့္ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္)
ေအာင္သည္ဓမၼတက္ၠသုိလ္တြင္တက္ေရာက္ေနရင္း ဓမ္ၼသီခ်င္းမ်ားကုိ ေရးဖဲြ႕သီကံုးေလ သည္။ ေအာင္၏ဓမ္ၼေတးမ်ားသည္ အသင္းေတာ္မ်ား တြင္ေနရာယူလာသည္။ မိဘမဲ့ျဖစ္ေသာ ေအာင္သည္ ေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္အခက္အခဲမ်ားရွိသည္။ သို႕ေသာ္၊ ဘုရားကုိခ်စ္ေသာေအာင္ အတြက္ ေအးျမႏွင္းဆုိေသာမိန္းကေလးတစ္ဦးက ဆရာေစာတင္နရီမွ တစ္ဆင့္ေအာင္၏ ေက်ာင္းစားရိတ္မ်ားကုိ ပ့ံပုိးခဲ့သည္။ ေအးျမႏွင္းသည္ ေအာင္၏ဓမ္ၼေတး ပရိတ္သတ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္ႏွင့္ ေအးျမႏွင္း တုိ႕ သူမ၏ စံအိမ္ႀကီး၀ယ္ ဆံုျဖစ္မိရာမွ၊တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၾကသည္။ ေအးျမႏွင္းတြင္ သင္းျမႏွင္းဆုိေသာအမႊာညီမတစ္ဦး အေမရိက တြင္ရွိသည္။ သင္းျမႏွင္းကလည္း အေမရိကတြင္ခ်စ္သူရွိသည္ဟုၾကားရသည္။
ေအာင္ ဓမ္ၼတက္ၠသုိလ္တြင္ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့၊ နယ္ရွိအသင္းေတာ္တစ္ပါးတြင္ အေစခံ ရသည္။ ထုိအသင္းေတာ္၏အေဆာက္အဦးမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ရာ၊ ေအာင္က ဓမ္ၼေတး တစ္ေခြထုတ္၍ ရံပံုေငြရွာၿပီး ဘုရားေက်ာင္းျပင္ရန္ျပင္ဆင္သည္။ အလွဴရွင္က ႏွင္းတုိ႕ညီအစ္မ ျဖစ္သည္။
အေခြကေပါက္သြားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာက္သည္။ ဘုရားေက်ာင္းဖြင့္ပဲြတြင္ ေအးျမႏွင္းအမီလာရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေအးျမႏွင္း ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ေအးျမႏွင္း ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ေအာင္ႏွင့္သင္းျမႏွင္းတုိ႕ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခ့ဲ သည္။
ရြာကအသင္းေတာ္တြင္ခတ္ၱာဆုိေသာဆရာမေလးက ေအာင့္ကုိအစ္ကုိအရင္းလုိ သေဘာထားခ်စ္ခင္သည္။ ရြာမွသူေဌးေလးဂ်င္မီက ထုိကိစ္ၥႏွင့္အင္းထဲတြင္ ေအာင့္ကုိသတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္ေစာင့္မသျဖင့္ ေအာင္တစ္ေယာက္အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ သည္။ ေအာင္ကဂ်င္မီကုိ ခြင့္လႊတ္ခဲ့သျဖင့္ ဂ်င္မီတစ္ေယာက္ခရစ္ေတာ္၏ အရိပ္ကုိခုိလံႈခဲ့၍ က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။မၾကာမီ၊ ႏွင္း ႏွင့္ေအာင္ တုိ႕သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕…ေအာင္သည္ရန္ကုန္ရွိ ႏွင္းရွိရာစံအိမ္အတြင္း ေရာက္လာခဲ့၍ႏွင္းကုိေတြ႕ရန္ ဧည့္ခန္း ၀ယ္ထုိင္ေနစဥ္၊ အေပၚထပ္မွႏွင္းႏွင့္ ၄င္း၏အေမရိကားမွ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတုိ႕ ဖရုိဖရဲပုံစံျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္ ကုိေအာင္ေတြ႕သြားရာမွေအာင္၏ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲနာက်င္ခ့ဲၿပီး၊ ေအာင္ကႏွင္းကုိ သစ္ၥာေဖါက္ဟုေအာ္၍ အျပင္ဘက္သုိ႕ ထြက္ေျပးခဲ့ရာ၊ စံအိမ္ႀကီးအတြင္းသို႕ အျပင္မွကားတစ္စီးက အရိွန္ႏွင့္၀င္အလာ၊ ကားကေအာင့္ကုိအရွိန္ႏွင့္တုိက္မိသြားသည္။
ေအာင္၏ ဘ၀တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုႀကီးက ပိတ္ဆုိ႕ကာဆီးလာပါေတာ့သည္။
******************
““.. ေယ႐ုရွလင္ၿမိဳ႕ ၌ သိုးတခါးနားမွာ ေဗေသသဒ အမည္ရွိေသာေရကန္ရွိ၏။ ထုိေရကန္သည္ ကနားျပင္ ငါးေဆာင္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ထုိ ကနားျပင္တို႔၌ မ်က္စိကန္း၊ ေျခမစြမ္း၊ ကိုယ္ပိန္ေျခာက္ ေသာသူတို႔မွစ၍ အနာေရာဂါ စဲြေသာ သူအေပါင္းတုိ႕သည္ ေရလႈပ္ရွားျခင္းကို ေျမႇာ္လင့္၍ ေနၾက၏။
အေၾကာင္းမူကား၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေကာင္းကင္ တမန္သည္ ေရကန္သို႔ဆင္း သက္၍ ေရကိုလႈပ္ရွားတတ္ ၏။ ထုိသို႔ ေရလႈပ္ရွားသည္ ေနာက္၊ ေရွ႕ဦးစြာ၀င္ေသာ သူသည္ မိမိ၌စဲြသမွ်ေသာ အနာေရာဂါႏွင့္ ကင္းလြတ္ ျခင္း သို႔ ေရာက္တတ္၏။
ထုိအခါ၊ သံုးဆယ္ ရွစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေရာဂါစဲြေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ေရကန္ နားမွာရွိ၏။ ထုိသူသည္ တံုးလံုး ေနသည္ကို ေယ႐ႈျမင္ေတာ္မူ လွ်င္ သင္သည္က်န္းမာျခင္းသို႔ ေရာက္လိုသေလာဟု ေမးေတာ္ မူ၏။
နာေသာသူက လည္း သခင္ ေရလႈပ္ရွား ေသာအခါ ေရကန္ထဲသို႔ အကၽြႏု္ပ္ကို သြင္းထားမည့္သူ မရွိပါ။ အကၽြႏု္ပ္သြားစဥ္တြင္ အျခားေသာသူသည္ အကၽြႏု္ပ္ ေရွ႕မွာ ၀င္တတ္ပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ေယ႐ႈကလည္း ထေလာ့။ ကိုယ္အိပ္ရာကို ေဆာင္၍ လွမ္းသြားေလာ့ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည့္ ခဏျခင္းတြင္ ထုိသူသည္ ပကတိအျဖစ္သို႔ ေရာက္၍ မိမိအိပ္ရာကိုေဆာင္ လ်က္ လွမ္းသြား၏။(ေယာ ၅း၁-၉)။
..အေမွာင္ထုႀကီး အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျပးလႊားေန၏ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေန၏။ ခါးသီးေန၏။ ေျပးရတာေမာလွၿပီး ကမ္ၻာႀကီး အဆံုးထိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္း ေျပးေနသည္။ ဘယ္အထိ ခရီးေရာက္ေနၿပီ လည္း ေရွ႕မွာ လူေတြတ႐ုန္း ႐ုုန္းနဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲလူေတြ ေျပးလႊားေနၾကသည္။
ဘာတဲ့ ေဗေသသဒ ေရကန္၊ ေဗေသသဒေရကန္ မွာ စိမ္ၾကမလို႔ဆုိပါလား၊ ဘာလဲ သခင္ေယ႐ႈေရာက္ လာၿပီ၊ သခင္ေယ႐ႈေရာက္လာ လို႔ ေရကန္ထဲဆင္းစရာ မလို ေတာ့ဘူးတဲ့၊ သခင္ေယ႐ႈက ကန္ထဲဆင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ မွာ မဆင္းႏိုင္လုိ႔ အခက္ႀကံဳ ေနတဲ့ သံုးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ေရာဂါစဲြတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ သခင္ေယ႐ႈ တန္ခိုးနဲ႕ေပ်ာက္ သြားၿပီ။ ေဟာဟုိေရွ႕မွာ သခင္ေယ႐ႈ၊ ေယ႐ႈပါလား၊ ကိုယ္ေတာ္ေရွ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္ေျပးၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းကဲြေရာဂါ ေပ်ာက္မွာ ပါ။ အုိ ..အုိ ေျခေထာက္ေတြ ကို သယ္လုိ့မရေတာ့ပါလား ..ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ က ေလးလံေနပါလား .. ေယ႐ႈဘုရားရယ္ ကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုေလ ႏွင္း အသည္းခဲြသြားၿပီ ငိုသံတစ္ခ်ဳိ႕ ၾကားေနသလို …။
ကၽြန္ေတာ္ သတိ ျပန္လည္လာၿပီ။ေျခေထာက္ ေတြက လႈပ္၍မရ။ ခတ္ၱာ တီးတုိး႐ႈိက္သံကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သတိျပန္ရလာၿပီကို ခတ္ၱာတို႕ မသိၾကေသး။ ဦးေလးေစာ၏ စိုးရိမ္တႀကီး အသံ
““ေျခေထာက္ေတြ က ျပန္ေကာင္းလာႏုိင္ပါဦး မလားဟင္””
ကိုဂ်င္မီ၏စိတ္မ ေကာင္းသံ
““ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေျပာတယ္ ငါးဆယ္၊ ငါးဆယ္ပဲ တဲ့ ေကာင္းဖို႕ ငါးဆယ္၊ ျဖတ္ဖို႔ ငါးဆယ္ပဲတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အသင္းေတာ္ေတြ အစာေရွာင္ ဆုေတာင္း ေပးေနပါတယ္ ဦးေလး …။””
ဆံုး႐ႈံးလုိက္ပါၿပီ။ အခ်စ္ေတြေရာ၊ ဘ၀ေတြကို ပါလား။ ရင္ထဲမွာ ေၾကမြသြား ၿပီ။ ေျခေထာက္ျဖတ္ဖုိ႔က ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းတဲ့။ ““ဟင္း”” သက္ျပင္းခ် လုိက္သည္။ မ်က္လံုးကို တျဖည္းျဖည္းဖြင့္ ျဖစ္မိသည္။ ခတ္ၱာအသံေလး။
““ဟင္ …အကို အကိုသတိရလာၿပီ။ ေက်းဇူး ေတာ္ပါပဲ အကိုရယ္၊ အကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာသတိလစ္ေန တာ၊ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။””
ညီမငယ္ခတ္ၱာက ငို႐ႈိက္၍ ကၽြန္္ေတာ္႕လက္မ်ား ကို အားပါတစ္ရဆုပ္ကိုင္လာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးမ်ား တေရြ႕ေရြ႕လည္ပတ္ေနသည္။ တစ္စံုတစ္ဦးကို အငမ္းမရ ရွာေဖြေနမိသည္။ ဦးေလးေစာ၊ ဆရာေတာ္ဟင္နရီ၊ ကိုဂ်င္မီ၊ ေဒၚႀကီးႏွင့္ အသင္းသူအသင္း သားမ်ား၊ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက ၿပံဳး၍ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည့္ေန ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြက ငိုေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လို ေသာ္လည္း မေတ႔ြရဲေသာ ႏွင္း ကိုကား အခန္းတြင္း မေတြ႕ရ။ ေအာ္ ကမ္ၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ စြန္႕ခြာထြက္ေျပး ေရွာင္ခြာ တိမ္းလို႔ စိမ္းရက္ၿပီးလား ႏွင္းရယ္ … ႏွင္းရယ္။
““အကို အားမငယ္ နဲ႕ေနာ္ ခတ္ၱာတို႔ရွိတယ္သိလား အကို သိလား အကို။””
ကၽြန္ေတာ္၏ ေလး လံလာေသာ မ်က္၀န္းတုိ႔ကို အားယူ၍ ပိတ္လိုက္မိသည္ ။ေတြ႕လိုသူမေတြ႕ရ၍ စိတ္ ေမာသြားမိသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမွာင္ထု တြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ၊ ဆရာေတာ္ေစာဟင္နရီ၏ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းဆုေတာင္း ေမတ္ၱာပို႕သည္။ တိတ္ဆိတ္ ေသာ ခန္းမအတြင္းမွာ အလင္းတစ္ခုအျဖစ္ ဆင္း သက္၀င္ေရာက္လာသည္။
““အဘယ္အမႈကိုမွ် စိုးရိမ္ျခင္းမရွိဘဲ၊ အရာရာ၌ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ တကြ ဆုေတာင္းပဌနာျပဳ ေသာအားျဖင့္သင္တုိ႕ ေတာင္း ပန္လိုေသာ အရာမ်ားတို႔ကို ဘုရားသခင္အားၾကားေလွ်ာက္ၾက ေလာ့၊ ထုိသို႔ျပဳလွ်င္ အဘယ္ သူမွ် ႀကံ၍မမွီႏိုင္ေသာ ဘုရားသခင္၏ ၿငိမ္သက္ျခင္း သည္ ေယ႐ႈခရစ္အားျဖင့္ သင္တုိ႕၏ စိတ္ႏွလံုးတုိ႔ကို ေစာင့္မလိမ့္မည္။(ဖိလိပ္ၸိ၊ ၄း၆-၇)။
– ၂၁ –
ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ျပက္ၡဒိန္ႏွစ္ေတြပင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေတြျခားခဲ့ ၿပီေလ။ ခတ္ၱာႏွင့္ ကိုဂ်င္မီတို႕ ပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ေလၿပီ။ကိုဂ်င္မီသည္ပင္ အသင္း ေတာ္အတြက္ အလြန္အား ထားရေသာ တရားေဟာဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကိုဂ်င္မီႏွင့္ ညီမေလးခတ္ၱာတုိ႕ သည္ ဤအသင္းေတာ္တြင္ သာမက ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္း ေတြ ျမစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ အသင္းေတာ္မ်ားစြာကို ပါ၀င္ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ၾကသည္။ ခတ္ၱာေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ွကညိေပ ွခ့သသူ အစီအစဥ္မ်ား စြာ ေအာင္ျမင္လာခဲ့သည္။ ခတ္ၱာသည္ ျမစ္နီးပါးက်ယ္ျပန္႔ ၍ ေရစီးသန္ေသာ ဤေခ်ာင္း မႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လ်က္ ကေလးငယ္မ်ားကို ကူးလူးပို႔ ေဆာင္၍ ကေလးတုိ႕၏ပညာ ေရးႏွင့္ ၀ိညာဥ္ေရးရာမ်ား အတြက္ ၾကယ္တစ္ပြင့္လုိ လင္းလတ္ အေစခံႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကိုဂ်င္မီကေတာ့မူ အသင္းေတာ္တြင္ ႏုိးႏုိးၾကား ၾကား ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ျဖတ္လိုက္ ရၿပီဟု ထင္ေသာ္လည္း ေျခေထာက္မ်ားမွာ ဆုေတာင္း ျခင္း တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ မျဖတ္လုိက္ရပဲ၊ တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းလာသည္။ ပထမခ်ဳိင္း ေဒါက္ႏွင့္၊ ယခု ခ်ဳိင္းေဒါက္ လြတ္၍ သြားလာႏိုင္ၿပီ။ ေျခေထာက္ေတြ ျပန္လည္ သန္စြမ္းလာပါၿပီ။ ေျခေထာက္ ဒဏ္မ်ားမွာ က်က္လာေသာ္ လည္း ႏွလံုးသားဒဏ္ရာမ်ား ကေတာ့မူ မက်က္ႏိုင္ေသးပါ လား။
ႏွင္းကို ႀကိဳးစား၍ ေမ့ေပ်က္ေသာ္လည္း ႏွလံုး သားမွာ အနာက ေဆြးေျမ႕ေန ဆဲ။တခါတရံေတာ့မူ ဆရာ ေတာ္ဟင္နရီမွ ႏွင္းနဲ႕ပါတ္ သက္၍ တစိပ္၊ တခြန္း စကား ဆုိလာတတ္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆရာကို ေတာင္းပန္စကား ဆုိရ၏။
““ဆရာ အကိုရယ္ ႏွင္းအေၾကာင္း နားေထာင္ႏိုင္ စြမ္းမရွိလုိ႔ သူ႕အေၾကာင္းကို ေက်းဇူးျပဳ၍ မေျပာေပးပါနဲ႕ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခါးခါး သီးသီး ညင္းဆန္မႈမ်ားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဟင္နရီမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို ေျဖးေလး စြာ ခါးယမ္းေနပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ႏွင္း သည္ကားတုိက္မိ၍ ကၽြန္ေတာ္ သတိလစ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ ပင္၊ေဂ်ာ့ခ်္ႏွင့္အတူအေမရိကား သုိ႔ ျပန္လိုက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္သတိ လစ္ေနစဥ္အတြင္း ႏွင္းႏွင့္ ေဂ်ာ့ခ်္တို႔ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေၾကာင္းကိုလည္း ခတ္ၱာ၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ သိရွိရ သည္။ သို႔ေသာ္ ခတ္ၱာကို လည္း ႏွင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ မေျပာၾကားရန္ ကၽြန္ေတာ္က လံုး၀ပိတ္ၾကားခဲ့သည္။ ႏွလံုးသားမွာ ႀကိဳးစား၍ တံခါးပိတ္ထားပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုး သားဒိုင္ယာရီတြင္၊ ႏွင္းႏွင့္ လရိပ္ျပာလဲ့လဲ့တို႔ကို မွင္နီ တား၍ ေခ်ဖ်က္ခဲ့ေသာ္ျငား လည္း အတိတ္၏ အရိပ္တို႔က ကၽြန္ေတာ္ကို ေခ်ာက္လွန္႕ေန ဆဲပင္တည္း။
““ ငါ့ႏွမ၊ ငါ့ခင္ပြန္း၊ သင္သည္ ငါႏွလံုးကိုလုယူၿပီ သင္၏ မ်က္စိတၾကည့္ လည္ပင္း တလွည့္ျဖင့္၊ ငါ့ႏွလံုး ကို လုယူၿပီ။ ”” (ေရွာလမုန္ ၄း၉။)
– ၂၂ –
““အကိုေရ အကို ႀကိဳက္တဲ့ ငါးျမင္းကို ဆီျပန္ ေလးခ်က္ၿပီး ျငဳတ္သီးစိမ္းစပ္ စပ္ေလး အုပ္ထားတယ္ အကို ထမင္းစားေကာင္းဦးမယ္””
ဗီြယိုမင္းသမီးေလး တစ္ေယာက္လို လွပ၍ ဘဲြ႕ရ ပညာတတ္မေလး ခတ္ၱာ။ သူ႕မ၏ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေက်းလက္မွာ ျမဳပ္ႏွံထား သည္။ ခ်စ္စရာညီမငယ္ ခတ္ၱာ။
““ေရာ့့ ဆရာေအာင္ ငါးရံေျခာက္ဖုတ္ေလး ဆီဆမ္း ထားတယ္၊ အဖန္ရည္ေလးနဲ႕ ေသာက္လိုက္ဦး၊ ကိုဂ်င္မီက ငါးရံေျခာက္ဖုတ္ေလးနဲ႕ အဖန္ ရည္အုိးယူလာေပးသည္။ ခတ္ၱာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔၏ ေမတ္ၱာ ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ မွာ အင္အားေတြ အတန္အသင့္ျပည့္လာရသည္။
““ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ””
ခတ္ၱာက မ်က္ ေစာင္း ေလးထိုး၍
““အကိုကလည္း တစိမ္းဆန္ လိုက္တာ၊ ေက်းဇူးတင္စကား ဆုိရမဲ့ သူေတြက်ေနတာပဲ””
ကိုဂ်င္မီက ရယ္ေန သည္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္း ေမာင္း ေယာက္က်ားပီသေသာ ကိုဂ်င္မီနဲ႕ ခတ္ၱာတို႔က မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးလုိ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးထဲမွာ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
““ခတ္ၱာ ဒီေန႔ ဟုိ ဘက္ကမ္းကိုသြားရင္ ညေန ေစာေစာ ျပန္ခဲ့ေနာ္၊ ကုိယ္က ဒီေန႔ အသင္းေတာ္မွာ တာ၀န္ က်ေတာ့ လုိက္ပို႕ဖို႔မအားဘူး၊ ညေနလည္း အိမ္တတ္ရွိေတာ့၊ လာမႀကိဳအားဘူး ထင္တယ္။ ခုတင္ေလး ေခ်ာင္းေရက တအားလွ်ံေနတာ၊ မိုးဦးေလဦး လည္း ျပင္းေတာ့၊ ညေနေလ မထန္ခင္ ေစာေစာျပန္ခဲ့ေနာ္။
ကိုဂ်င္မီက ခတ္ၱာ အတြက္ စိုးရိမ္တႀကီး မွာေန သည္။ မွန္ပါ့၊ ဤေခ်ာင္းမႀကီး ကား သူစိတ္ဆိုးလွ်င္ ေလွမ်ား လူမ်ားကို ၀ါးယူစားေသာက္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ ေခ်ာင္းမ ႀကီးပင္၊ နာမည္ႀကီးေခ်ာင္းမ ႀကီး။
““စိတ္ခ်ပါ”” ခတ္ၱာကရယ္ေမာ ေျပာလာသည္။ခနေနေတာ့ ကေလးမ်ား ေရာက္လာသည္။ ကေလးေတြက စပါယ္ပန္းေတြ ယူလာေပးသည္။ ခတ္ၱာက စပယ္ကံုးကို တပတ္လွ်ဳိ ေကသာတြင္ ထံုးဖဲြ႕ရင္းမွ ကိုဂ်င္မီကိုလွည့္၍ ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး ““ကိုဂ်င္မီ ခတ္ၱာနဲ႕ စပယ္ကံုး ေလး ပိုလွလာလား””
““သိပ္လွေပါ့ ခတ္ၱာ ရယ္””
““အကိုကေရာ ေျပာ ပါဦး ညီမေလး စပယ္ကံုးေတြ ပန္ထားတာ လွရဲ႕လား””
ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳး၍ ““ကမ္ၻာေပၚမွာ ကိုယ့္ညီမ ခတ္ၱာက အလွဆံုးေလ””
““ခတ္ၱာကို လွတယ္ ေျပာတဲ့အတြက္ အကိုတို႔ႏွစ္ ေယာက္အတြက္ အျပန္က်ရင္ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ ယူလာခဲ့ မယ္။ သြားၿပီေနာ္၊ သြားၿပီေနာ္”” ခတ္ၱာႏႈတ္ဆက္၍ ကေလးတစ္အုပ္ႏွင့္ အတူ ဟိုဘက္ကမ္းရွိ ရြာကေလးသို႔ ွကညိေပ ွခ့သသူ ျပရန္ ထြက္သြားေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကိုဂ်င္္မီက ခတ္ၱာကို လက္ျပ၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္းမွ ခတ္ၱာတုိ႔အုပ္စု ေပ်ာက္သြားေသာအခါ၊ ကိုဂ်င္မီက
““ေအာ္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘုရားေက်ာင္းမွာ သြားျပင္ဆင္လုိက္ဦးမယ္ေနာ္””
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဂ်င္မီၿပံဳး၍ လက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္ၾကသည္။ စပယ္ကိုခ်စ္ ေသာ ခတ္ၱာကို တစ္ရြာလံုးက စပယ္ဟုလည္း ေခၚတတ္ၾက ပါ၏။
သည္ကေန႔ ဘုရား ေက်ာင္းတက္ရတာ ေတာ္ ေတာ္ေလး ခြန္အားရပါသည္။ ကိုဂ်င္မီေဟာေသာ တရား ေဒသနာက (ဖိလိပ္ၸိ ၄း၄-၇) ျဖစ္ၿပီး လူတုိင္း ခြန္အားရ ၾကပါသည္။ ကိုဂ်င္မီကို ဘုရားသခင္ အသံုးျပဳပါ သည္။
ညေန အိမ္တတ္မွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တရားေဟာ ရသည္ အိမ္တက္ၿပီးသြား သည္။ အိမ္ရွင္မွေကၽြးေမြး ေသာ သာကူကို ေသာက္ရင္းမွ ကိုဂ်င္မီတေယာက္ လက္မွ နာရီကို ငံု႕ၾကည့္ရင္း
““အင္း ညေန ငါး နာရီထုိးေတာ့မယ္ ခတ္ၱာ တို႔ေတာင္ မလာၾကေသးဘူး၊ အင္း မုိးဖဲြေတြေတာင္ က်ေန ၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ခတ္ၱာတုိ႕ကို သြားႀကိဳလိုက္ဦးမယ္ ဆရာေအာင္””
““ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ပူတယ္ လုိက္ခဲ့ဦးမွာ””
ႏွစ္ဦးသား အိမ္ေပၚ က ဆင္းခဲ့သည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေလတစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းတုိက္ လာသည္။ မိုးဖဲြ႕ဖဲြ႕ေလးေတြ က်လာသည္။
““ခတ္ၱာကလည္း ေနာက္က်လုိက္တာ””
ကိုဂ်င္မီက စိတ္ပူ သျဖင့္ ခက္သုတ္သုတ္လွမ္း ေနသည္။
““စိတ္မပူပါနဲ႕ ကိုဂ်င္မီ သူတုိ႕လာေနမွာပါ””။
ေခ်ာင္းကမ္းပါး ေရာက္ေတာ့ မုိးက ေတာ္ေတာ္ ေလးရြာေနသည္။ ေခ်ာင္းမ က်ယ္ႀကီးမွ လိႈင္းလံုးေတြ ဆူပြက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပူသြား သည္။
ေလက တဟူးဟူး တုိက္ေနသည္။ ေရျပင္က တ႐ုံး႐ုံး၊ ခတ္ၱာႏွင့္ ကေလး တသိုက္ ေခ်ာင္ကို ျဖတ္ကူးေန သည္။ မုိးစက္ကေလးေတြ ပိုဖဲြလာသည္။
““သတိထားေဟ့ ခတ္ၱာ””
““ညီမေလးေရ သတိ ထား””
လိႈင္းၾကား၊ ေလ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ အသံက ဟိန္းညံသြားသည္။ ဘာမွ်မျဖစ္ပါေစႏွင့္။ ထုိစဥ္ လႈိင္းေတြ၊ ေလေတြ ပိုျပင္းထန္ လာသည္။ ေလျပင္းကဟူး ကနည္း တစ္ခ်က္ေမႊ႕သြား သည္။ ေလွကေလးေစာင္းသြား သည္။ ကေလးတစ္ဦး ျပဳတ္ က်သြားသည္။ ခတ္ၱာ ေခ်ာင္း ထဲခုန္ဆင္းသြားသည္။ ဟိုက္ ျပႆနာပဲ။ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ စိုးရိမ္သြားမိသည္။ လႈိင္းၾကား မွာ ကိုဂ်င္မီ ခုန္ခ်သြားသည္။ ခတ္ၱာဆီ ကိုဂ်င္မီေအာ္ရင္း ကူးခက္သြားသည္။
““ေခတ္ၱာေရ ကိုဂ်င္မီ လာၿပီ””
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရ ထဲခုန္ခ်ရင္းမွ ေအာက္ဟစ္ လိုက္၏။ ““ညီမေလးေရ အကို တုိ႔လာၿပီေဟ့”” လႈိင္းႏွင့္ေလတုိ႔ ၾကားမွ အသည္းအသန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကူးခတ္ေနသည္။ ခတ္ၱာသည္ ကေလးငယ္ကိုအမိ အရ ဆဲြယူၿပီး ေလွအနားကို ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ သူမကေလွေပၚသုိ႕ ကေလးကို တြန္းတင္ေပး၏။ ကေလးမ်ား က အေပၚမွဆဲြယူၾက၏။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေလွအနား ေရာက္သြားၿပီ။ ထုိစဥ္ လိႈင္း တစ္လံုးက ႐ုန္းကနည္း အေဆာင့္မွာခတ္ၱာ ေလွအနားမွ လႊင့္သြား၏။ အဟုန္ႏွင့္ စီးဆင္း လာေသာ ေရအလွ်င္အေနာက္ ခတ္ၱာ ေျမာသြားသည္။ ကိုဂ်င္မီ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ခတ္ၱာေနာက္ သုိ႔ ေျမႇာ၍လုိက္သြား၏ကေလး ငယ္တုိ႕၏ ငုိသံမ်ားဆူညံသြားၿပီ
ညီမေလး .ညီမေလး ညီမေလး …
ခတ္ၱာ … ခတ္ၱာ … ခတ္ၱာ …
ကိုဂ်င္မီသည္ ခတ္ၱာ ကို လွမ္းဆဲြလုိက္သည္။ ထိုစဥ္ လိႈင္းတစ္လံုး၊ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ခတ္ၱာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူခ်င္းကဲြသြားသည္။ ခတ္ၱာ သည္ ေရထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထက္ အၾကာႀကီးေနရၿပီး၊ မိန္းကေလးတစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေတာင္မထားႏိုင္ေတာ့ ဘဲ ေခ်ာင္းမ၏ေရစီးတြင္ အရွင္ လတ္လတ္ႀကီး ဒေျမာပါသြား သည္။ မုိးသက္မုန္တုိင္းနဲ႕ ေလ႐ုိင္းေတြၾကားမွာ အသည္း ေတြ ထပ္ကဲြရဦးေတာ့မွာလား ညီမေလးရယ္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဂ်င္မီသည္ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းႏွင့္ စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းမႀကီးထဲ မိုက္တိမုိက္ ကန္းႏွင့္ ခတ္ၱာအတြက္အသက္ ေပးဖုိ႔ ေရအစုန္မွာ တရွိန္တုိး လိုက္ပါခဲ့ပါၿပီ။
ေရထဲမွာ သစ္လံုး ေတြ ေျမာလာသည္။ ေႁမြေတြ၊ ဒိုက္ေတြ၊ ႏြယ္ေတြ၊ ေရစီး႐ုိင္း ႐ုိင္းေတြ မုိးသက္မုန္တုိင္းေတြ ေလ႐ုိင္းေတြ ေခတ္ၱာကို အစ အနပင္ မေတြ႕ရေတာ့။
ကိုဂ်င္မီမွာ ေယာက္ က်ားတန္မဲ့ ေခ်ာင္းမႀကီးထဲမွာ တဟီးဟီး ငုိခ်လိုက္ပါေတာ့ သည္။ ငိုရင္းမွ ဆုိ႕ဆုိ႕နင့္နင့္ ႀကီးေျပာလိုက္ပါ၏။
““သြားပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲက အသဲႀကီး ဟက္တက္ ႀကီး ကဲြသြားပါၿပီ။ ခတ္ၱာေရ မင္းဘယ္မွာလဲ ခတ္ၱာ””
မုိးသက္မုန္တုိင္း၊ ေလ႐ုိင္း၊ ေရ႐ုိင္းၾကားမွ စပယ္ တစ္ပြင့္ လႊင့္ေႂကြရၿပီတဲ့လား ကြယ္။
ညီမေလးေရ ေ၀းရၿပီ တဲ့လား။
ညီမေလးေရ ေဆြးရ ၿပီတဲ့လား။
ညီမေလးေရ
ညီမေလးေရ
ခုေတာ့ ကမ္ၻာကုန္ က်ယ္သေရြ႕ ေ၀းရေဆြးရၿပီေပါ့။
ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ ေၾကကဲြစရာ ဇာတ္သိမ္းေလ လားရယ္လို႔။ ခတ္ၱာ၏အေလာင္း ကို ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေခ်ာင္း ေအာက္ဖက္မွာ ျပန္ရပါသည္။ ခ်စ္ညီမေလးရယ္။ ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာ ခတ္ၱာ။
သူမကို သူမခ်စ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္၊ အသင္းေတာ္ က စပယ္ပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ ဆင္ယင္ထံုးဖဲြ႕ထားသည္။ စပယ္ ပန္းေတြနဲ႕ ေ၀ေနတဲ့ ခတ္ၱာပါ လား။ ႏုနယ္ေသာ ခတ္ၱာ၏ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက တကယ္ အိပ္ေနတာပါ။ဟုတ္ပါ၏။သူမ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ။ ေအးစက္ ေနေသာ ညီမငယ္ခတ္ၱာ၏ လက္ႏုႏုေလးကို အမွတ္တရ ကိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါသည္။ ရင္မွာ ဆုိနင့္ ေၾကကဲြေနသည္။
““ညီမေလး … သြားႏွင့္ေတာ့ေနာ္ ေကာင္းကင္ ဘံုမွာ ျပန္ဆံုၾကမွာပါေနာ္ … ညီမေလး””
ကၽြန္ေတာ္အသံ ေတြက ေၾကကဲြအက္ရွေနသည္။ ကိုဂ်င္မီကေတာ့ ဘာမွမေျပာ ေတာ့ ငုတ္တုတ္ႀကီးထုိင္၍ ခတ္ၱာ၏ အေလာင္းကိုသာ အ႐ူးႀကီးသဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ ေနသည္။ ကိုဂ်င္မီတစ္ေယာက္ အရမ္းခံစားေနရသည္။ ကိုဂ်င္မီ သည္ ခတ္ၱာကို အလြန္ခ်စ္ ေသာသူ တစ္ဦးရယ္ပါ။ သူ၏ မ်က္စိေအာက္က လံုး၀အေပ်ာက္ မခံခ်င္ေသာ ခတ္ၱာတစ္ေယာက္ ခုေတာ့ … ခုေတာ့။
နက္ျဖန္ဆုိ ညီမေလး ၏ စ်ာပနကို ေျမသို႔ျပန္လည္ အပ္ႏွံရေပေတာ့မည္။
ၿမိဳ႕ကို အေၾကာင္း ၾကားခ်က္အရ ဆရာေတာ္ ေစာဟင္နရီမွ ႏွင္းလွဴခဲ့ေသာ ႊသတည ဗခန အျပာေလးႏွင့္ အေလာတစ္ေကာ ေရာက္လာ ေတာ ့သည္။ ဆရာလည္း အေတာ္ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
ကိုဂ်င္မီ ကားထဲက ခတ္ၱာ၏အနားမွ မခြာေတာ့ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ငုတ္တုတ္။ ႏွစ္သိမ့္သူမ်ားကို ဘာမွ်ျပန္ မေျပာေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ၏ ပုခံုးကို သြားဖက္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေမာ့၍ ၾကည့္ သည္။ သူမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ အျပည့္ၿပီးေတာ့ ထိခိုက္စြာ ဆုိသည္။
““ခတ္ၱာေတာ့ တာ၀န္ ေက်သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး …””
ေယာက္က်ားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုဂ်င္မီ ၏ ႏွလံုးသားမွ မ်က္ရည္မ်ား က တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္ က်လာသည္။ ဦးေလးေစာက ေတာ့မူ ဘုရား၌ ၿငိမ္သက္ျခင္း ရေနပါသည္။
““ကၽြန္ေတာ္သမီး ေလး သူ႕အလုပ္ၿပီးသြားလို႔၊ သူ႕ တာ၀န္ေက်လို႔ သူ႕အဘက ျပန္ေခၚသြားၿပီေလ။””
သို႔ေသာ္ ဦးေလးေစာ ၏အသံသည္ ငိုသံပါေနသည္။ အမုိးက ဦးေလးေစာထက္ ပိုခံစား ေနရသည္။ လာေသာသူတိုင္း ကို ၿပံဳးျပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕အၿပံဳးမွာလည္း မ်က္ရည္မုိး ေတြ ေဖြးေနလို႕ပါလား။
ထုိညကမိုးဖဲြ႕ဖဲြ႕ေလး ၾကားမွ လမင္းက သာလုိ႕ပါလား။ ခတ္ၱာကို ဘုရားေက်ာင္းထဲရွိ တရားပလ္ႅင္ေရွ႕မွာ ေနရာ ခ်ထားေပးသည္။ အနားယူပါ ညီမငယ္။ လူမ်ားစြာ ရြာမ်ားစြာ တသည္းသည္းနဲ႕ မစဲပဲ လာေရာက္ ေမတ္ၱာျပၾကသည္။ကေလးငယ္ တို႔က ထိခိုက္ငိုေႂကြးၾက၏။ ညဥ္နက္လာေတာ့ လူစဲသြားၿပီး၊ ခတ္ၱာ၏ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို မတုန္႕မလႈပ္ ထုိင္ေနသူက မ်က္ရည္က်ေန သူကား ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုဂ်င္မီရယ္ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ တိတ္ေတာ့မွာလည္းကြယ္။ ငိုပါ ကိုဂ်င္မီ။ ကၽြန္ေတာ္ ခတ္ၱာ၏ အနားသုိ႔တုိးကပ္သြားသည္။ စပယ္ကံုးေတြ ဖံုးေနသည့္ၾကား မွ သူမ၏ ႏူးညံ့ေအးစက္ေသာ လက္ကေလးကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖင့္ တယုတယ ကိုင္ရင္း။
““ညီမေလးရယ္ ႏႈတ္ ဆက္ပါတယ္””
ေၾကကဲြစြာ ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ေနသည္။ ေနာက္မွေျခသံ တစ္ဖြဖြ၊ ဆရာေတာ္ဂ်င္မီ၊ ဆရာေတာ္ဂ်င္မီက ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံးကို ညင္သာစြာ လာဖက္ လိုက္ၿပီး
““သိပ္… ခံစားေန ရလားေအာင္ ျပန္ဆံုၾကမွာပါ။ သိပ္ အခံ ရခက္ေနလား၊ ဒါဆုိ ကိုဂ်င္မီလို ငိုခ်လိုက္ပါကြာ ရင္ထဲမွာ ေပါ့သြားတာေပါ့ ငါ့ညီရာ …””
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေတာ္ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ ပါ။ ခတ္ၱာ၏ လက္ကေလးကို တယုတယ ဖ်စ္ၫွစ္လိုက္ရင္းမွ ဆရာေတာ္ကို စကားေျပာမိပါ သည္။
““မငိုေတာ့ပါဘူး အကို၊ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငိုဆရာ မ်က္ရည္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး မိန္းကေလး သံုးဦးနဲ႕ ခဲြခြာခဲ့ရပါၿပီ။ ငိုရမယ္ ဆုိရင္ ငိုဖို႔မ်က္ရည္ေတြ မေလာက္ေတာ့ပါဘူး။
ေျမာက္ေလႏုိးပါ။ ေတာင္ေလလာခံပါ။ ငါ့ဥယ်ာဥ္ အေပၚသို႔ လာၾကပါ။ ေမႊးႀကိဳင္ ေသာ အနံ႕သည္ ပ်ံ႕လႈိင္ပါေစ။ ငါခ်စ္ရာသခင္သည္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ သို႔၀င္၍ ခ်ဳိေသာအသီးကို စားေတာ္မူပါေစ။
(ေရွာလမုန္၊ ၄း၁၆)
အခုေတာ့ ပို၍ အထီး က်န္ဆန္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။
ကိုဂ်င္မီတစ္ေယာက္ စိတ္ထိခိုက္လြန္း၍ထင္၊ ဘယ္သူ ကိုမွ စကားမေျပာေတာ့၊ ဘုရား ေက်ာင္းမတတ္ေတာ့ ဆုမ ေတာင္းေတာ့ သူ၏အခန္း တြင္းမွသာ ပိတ္ေလွာင္ေနခဲ့ၿပီ။
ဦးေလးေစာႏွင့္ အမုိး ကေတာ့ ရင္က်က္လြန္းလွ သည္။ ““လြမ္းေဆြးေတာ့ လြမ္း ေဆြးရတာေပါ့။ သမီးေလးတစ္ ေယာက္တည္းရွိတာ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုပိုင္တဲ့ သူ႔အဘက ျပန္ ေခၚသြားတာ က်ဳပ္တုိ႔ဘာ တတ္ႏိုင္မွာတုန္း အဘရဲ႕ အလိုေတာ္၀န္ခံၿပီး ဘုရား အတြက္ ဆက္လက္အေစခံ ၾကတာေပါ့ ေနာ္။ တစ္ေန႔ က်ဳပ္တုိ႕လည္း သည္လမ္း သြားၾကရမွာပါ။ အင္းဟုတ္ပါတယ္။ ညီမေလး ခတ္ၱာ၊ညီမေလးခု ေသဆံုးသြား ရသလို အကိုနဲ႕တကြ လူသား အားလံုး တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေသဆံုး ၾကရမွာပါကြယ္။ ဘုရားသခင္ ဟာ လူသားေတြကို ဖန္ဆင္းတံုး က ေသျခင္းတရား မရွိပါဘူး ညီမ။ ဒါေပမယ့္ အာဒံ၊ ဧ၀က ဘုရားသခင္ တားျမစ္တဲ့ ေကာင္း မေကာင္းသိကၽြမ္းရာ အသီးကို စားတယ္။ ဘုရားစကား နားမ ေထာင္ပဲ အသီးစားတဲ့အတြက္ အျပစ္တရား၀င္လာတယ္။ အျပစ္တရားရဲ႕ ေပးဆပ္ရမဲ့ အစကေတာ့ ေသျခင္းတရား ပါပဲ။ ညီမေလးခတ္ၱာရယ္။ လူသားတုိင္းလည္း အာဒံ၊ဧ၀ က ဆင္းသက္လာတာမို႕ ေမြးစ ကပင္ အျဖစ္ပါလာပါတယ္။ ဒီ ဗီဇအျပစ္ေၾကာင့္ လူဟာ ေကာင္းတာမလုပ္ႏုိင္ ၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆုိေတာ့ လူအထဲ မွာရွိတဲ့ ဗီဇအျပစ္ေၾကာင့္ပါ။ ဗီဇအျပစ္ေၾကာင့္ ေကာင္းတာမလုပ္ႏိုင္လို႔ လူဟာ ေသတဲ့အခါ ၀ိညာဥ္ဟာ ငရဲသုိ႔ လားရပါတယ္။ ေမတ္ၱာရွင္ ဘုရားသခင္ဟာ သူဖန္ဆင္း ထားတဲ့လူကို ငရဲမလားေစရန္ ပညတ္ေတာ္မ်ားကို ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ လုပ္ငန္းျပဌာန္းၿပီး က်င့္ႀကံ ေစပါတယ္။ ကုသိုလ္ေတြ လုပ္ေစၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအထဲမွာရွိတဲ့ ဗီဇအျပစ္ ေၾကာင့္ ပညတ္ေတာ္မ်ားကို မက်င့္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေကာင္းတာ ေတြကို ျပဌာန္းခ်က္ေတြရဲ႕ စံခိ်န္မီ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ေသတဲ့ အခါ၊ လူရဲ႕၀ိညာဥ္က ငရဲက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က အျပစ္မရွိတဲ့ သားေတာ္ေယ႐ႈ ဘုရားကို ေလာကကို ေစလႊတ္ခဲ့ ၿပီး လူဇာတိခံယူေစတယ္။ အကိုတုိ႕ တစ္ေတြရဲ႕အျပစ္အတြက္ သခင္ေယ႐ႈဟာ ကားတုိင္ေပၚ မွာ ေသြးနဲ႕ေပးဆပ္ အေသခံခဲ့တယ္။ သခင္ေယ႐ႈ ဟာ အေသခံၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ ေသာေန႔မွာ ႐ွင္ျပန္ ထေျမာက္ခဲ့ တယ္။ မည္သူမဆုိ မိမိရဲ႕ အျပစ္ေတြအတြက္ ေနာင္တရ ၿပီး၊ သခင္ေယ႐ႈဟာ ငါရဲ႕ အျပစ္ေတြအတြက္၊ က်မ္းစာ လာသည့္အတုိင္း အေသခံၿပီး သခင္ေယ႐ႈသည္ က်မ္းစာလာ သည္အတိုင္း ရွင္ျပန္ထေျမာက္ ခဲ့တာကို မိမိစိတ္ႏွလံုးနဲ႕ ယံုၾကည္လုိက္ရင္ အျပစ္႐ွိ
သူဟာ ေျဖာင့္မတ္ရာကို ေရာက္ၿပီး၊ သူ႕ႏႈတ္မွ သခင္ ေယ႐ႈဘုရားကို ဘုရားအျဖစ္ ၀န္ခံကိုးကြယ္ပါတယ္လုိ႔ ကိုးကြယ္လက္ခံလုိက္ရင္ သူဟာ ထာ၀ရအသက္ကို စိတ္ခ်လက္ ခ် ရသြားပါၿပီ။
ညီမေလးခတ္ၱာေရ ညီမေလးကေတာ့ သခင္ေယ႐ႈ ကို စိတ္ႏွလံုးနဲ႕ ယံုၿပီးႏႈတ္ျဖင့္ ၀န္ခံကိုးကြယ္ခဲ့တာမုိ႕႔ ခုေလာက္ ဆုိ၊ ညီမေလးဟာ ေကာင္းကင္ ေရႊျပည္နန္းမွာ သခင္ေယ႐ႈႏွင့္ အတူ ခံစားစံစားေနရၿပီဆုိတာ၊ အကိုယံုၾကည္ စိတ္ခ်ပါတယ္။
ၿမိဳ႕တံခါးတို႕ကို ေန႔ အခ်ိန္၌ အလွ်င္းမပိတ္တတ္၊ ညဥ္႔မူကားမရွိ။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔သည္ မိမိတို႔ဘုန္းအသေရကို ထိုၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေဆာင္ခဲ့ၾကလိမ့္ မည္။ ညစ္ၫူးေသာအရာ၊ စက္အုပ္ဖြယ္ေသာအရာ၊ သစ္ၥာ ပ်က္ေသာအရာ တစ္စံုတစ္ခုမွ် မ၀င္ရဘဲ၊သုိးသငယ္၏ အသက္ စာေစာင္၌ စာရင္း၀င္ေသာ သူတုိ႕သာလွ်င္ ၀င္ရ၏။
(ဗ်ာဒိတ္၊ ၂၁း၂၅-၂၇)
++++++++++++++++++++++++++
တစ္ေဆာင္းသစ္ခဲ့ ျပန္ၿပီေလ …။
ဟုိး၊ မုိးေကာင္းကင္ မွာ လ၀န္းႀကီးထြန္းသစ္လာၿပီ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ ႏုသိခၤါရအလင္း တို႕က ေျမေပၚသို႔ သက္ဆင္း လာၾကေပဦးေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ေငြေရာင္ႏွင္းပြင့့္ေလး ေတြလည္း မၾကာခင္ ေ၀ျဖာ လာၾကဦးမွာပါ။ …ႏွင္းရယ္။ လရိပ္ေတြမေခၽြမီ ေစာေစာ ေလး ေႂကြလုိက္ပါဦးေနာ္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ရင္မွာ တမ္းတမ္းတ တ ျဖစ္ေနပါသည္။
လူတုိင္း၊ လူတုိင္းရဲ႕ ဘ၀ေတြမွာ အ႐ႈံးအႏိုင္ဆုိတာ ရွိၾကၿမဲပါ။ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀မွာ ေကာ ဘာေတြ႐ႈံးလုိ႕ ဘာေတြ ကို ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။
အ႐ႈံးအျမတ္နဲ႕ ဘ၀ ကို တြက္စစ္ၾကစတမ္းဆုိလွ်င္
ႏွင္း၊ ခတ္ၱာႏွင့္ ဘယ္ ပန္းခ်ီေရး၍မမီွေသာ ဘုရား ေက်ာင္းတုိ႔အတြက္ပါ အ႐ႈံး အျမတ္ တြက္ၾကည့္ဖို႕ေရာ၊ သည္အရာကိုေတာ့ မစဥ္းစားရဲ ပါ။ မတြက္ရဲပါ။ အခ်စ္ဆုိသည္ မွာ အ႐ႈံးအျမတ္တြက္ဖို႔ မဟုတ္ ခဲ့ပါေလ။
ႏွင္းတို႔ ညီအစ္မ ခတ္ၱာႏွင့္ ဘယ္ပန္းခ်ီေရး၍ မမွီတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးေသြးနဲ႕ ေရး ခ်ယ္ထားတဲ့ သက္၀င္ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ေတြပါ။
အခ်စ္တို႕ျဖင့္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခ်ိန္
ႏွင္းမႈံမႈံက အားမာန္ ျပည့္ေစခဲ့
စပယ္ရနံ႕တုိ႕က ခြန္အား ျဖစ္ေစခဲ့
ေရႊလေရာင္က အၾကင္နာ ျဖစ္ေစခဲ့
ေဟာ၊ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး ႏွင္းေတြေႂကြလို႔
လရိပ္ေတြ ေခၽြဦးေလ ေတာ့မည္၊ ေခၽြဦးေတာ့မည္။
မၾကာမီ … မၾကာမီေပါ့
၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ႏွင္းမႈံစက္ကေလးေတြက ေဖြ႕ေဖြ႕ေႂကြလာၿပီေလ။ ေအးျမ ေသာ ႏွင္းပ်င္းတုိ႕၏ အေတြ႕ အထိတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတြးကမ္ၻာထဲက လႈပ္ႏႈိး လုိက္သည္။ ဘယ္ပန္းခ်ီေရး၍ မမွီေသာ ဘုရားေက်ာင္း။ ထုိဘုရားေက်ာင္းကို လေရာင္ သစ္စတြင္ တင့္တယ္စြာ ေတြ႕ ေနရေပသည္။
ထုိစဥ္ နားထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ သည္ကားသံက တရင္းတႏွီးရွိ လွန္းလွသည္။ မၾကာမီ ကားအလင္းတန္း ကားတစ္စီး ႊသကည ဗခန အျပာ ေလး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပႏွစ္ ဆယ္အကြာတြင္ တုိးလိုက္လာ သည္။ ကားတံခါးဖြင့္လာသည္။ ဘယ္သူဆင္းလာမေလလဲ။
ကားေပၚမွ ဆရာေတာ္ ေစာဟင္နရီ ၿငိမ္သက္စြာ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ဟင္နရီက ကၽြန္ေတာ္ထံ ေျဖး ေျဖးေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့အနားေရာက္ေတာ့ လည္း ၿငိမ္စြာနဲ႕ လက္ကမ္းေပး သည္။ ႏွစ္ဦးသား လက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က ““ေအာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းဒီမွာ ရွိေနမယ္လုိ႔ ငါႀကိဳ တြက္ၿပီးသားေလ။””
ကၽြန္ေတာ္က နားမ လည္စြာနဲ႕
““ဘာလို႕လဲ အကိုရဲ႕ ရွင္းစမ္းပါဦး””
ဆရာက မုိးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
““ေဆာင္း၀င္လာၿပီ ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီညက လျပည့္ ည၊ လရိပ္ရယ္၊ ႏွင္းရယ္က မင္းရဲ႕ အသဲကမ္ၻာကို စိုးမိုးထား ဆဲဆုိေတာ့ လေရာင္နဲ႕ ႏွင္း ေတြဆံုမယ့္ ညမွာ မင္းႏွင္းကို သတိတရနဲ႕ ဒီမွာ ရွိေနမယ္လို႔ …။
ကၽြန္ေတာ္က ပ်ာပ်ာ သလဲပင္ လက္ကာၿပီး
““အကို ႏွင္းအေၾကာင္း မထည့္ပါနဲ႕ေတာ့ အကို၊ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားမွာ ဒဏ္ရာေတြက မက်က္ေသးပါ ဘူး””
ဆရာက ေခါင္းခါျပ ရင္း။
““မင္းဘယ္ေလာက္ ပဲတားတား၊ ျငင္းျငင္း ဒီည ေတာ့ ငါေျပာရေတာ့မယ္။ ႏွင္း နဲ႕ ပတ္သက္ရင္၊ မင္းမွားေန တာ၊ ေအး ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုး ေျပာျခင္းပဲ၊ နားေထာင္ပါ””
ဆရာဘာေတြ ျဖစ္ လာပါသလဲ၊ ဆရာကတည္ၿငိမ္ စြာ ဆုိလာသည္။
““မင္း .. ႏွင္းတုိ႔ အိမ္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ မင္းေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ဟာ မင္းထင္သလို မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေဂ်ာခ်္ေရာက္လာၿပီး ႏွင္း ကို လက္ထပ္ဖို႔ လာေျပာတယ္။ ႏွင္းက ခ်စ္သူရွိေနၿပီ ေအာင္ပဲ လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ေဂ်ာခ်္ နဲ႕ ႏွင္းတို႔ စကားမ်ားတယ္။ ေဂ်ာ့ခ်္က ႏွင္းကို အတင္းအ ၾကပ္ ေတာင္းဆိုတယ္။ သူနဲ႕ပဲ လက္ထပ္ဖို႔ ဒါနဲ႕အေပၚမွာ ႏွင္း နဲ႕ေဂ်ာ့ခ်္ ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႔ ျပႆနာျဖစ္မွာမို႔ ႏွင္းက ေဂ်ာ့ခ်္ကို အလိမ္ၼာနဲ႕ ေအာက္ ကို ေခ်ာ့ေခၚလာတာ။ ႏွင္းတို႕ က အေပၚက ျပႆနာျဖစ္လာ ၿပီးအဆင္း၊ မင္းနဲ႕ ထိပ္တိုက္ တိုးတာပဲ၊ မင္းက ထြက္ေျပး၊ ႏွင္းတုိ႔ ဒ႐ုိင္ဘာက ကားေမာင္း ၀င္လာ အဲဒီမွာ ကားက မင္းကို ၀င္တုိက္တာ။ အေမရိကားကို ျပန္မသြားခင္ သတိလစ္ေနတဲ့ မင္းအနားမွာ ႏွင္း၊ ညတုိင္း လာ ငိုေနတာ ငါ့အျမင္ပဲ။ မင္းရဲ႕ ေဆးကုသစားရိတ္က မနည္းပါ ဘူး။ ဒီေငြေတြကို ႏွင္းက တိတ္တဆိတ္ ခတ္ၱာလက္ထဲ သူေပးတာ မင္းမသိေစဖို႔ အပ္ ထားခဲ့တယ္။ အေမရိကကို လုိက္သြားတယ္ဆုိတာ၊သူလုပ္ငန္း ကိစ္ၥပါ၊ မင္းကားတိုက္ခံရတဲ့ အခါ၊ေဂ်ာခ်္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ေဂ်ာ့ခ်္က သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆုိၿပီး သူ႕ရဲ႕ လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းဆုိ ခ်က္ကို၊ ငါ့ေရွ႕မွာပဲ ျပန္လည္ ႐ုတ္သိမ္းခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း မင္းကို ေမတ္ၱာစစ္နဲ႕ အနစ္နာခံ ခ်စ္ရသူက ႏွင္းပါ။””
ဆရာ၏ စကားအဆံုး တြင္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္မွားသြား ေၾကာင္း သိရၿပီး တုန္လႈပ္သြား ရင္းမွာ ““ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းမွား သြားတယ္၊ ႏွင္းေရာ ၊ခု အေမရိက မွာလား””
ဒီလိုေလ။ ႏွင္းရဲ႕ အမ တုန္းက အသဲမွာ အနာေပါက္ ၿပီး ဆံုးခဲ့ရတာ၊ ခုမင္းရဲ႕ ႏွင္းကလည္း အသံမွာ အနာေပါက္ေနၿပီ …””
““ဗ်ာ … ဆရာ၊ ဘယ္လို … ႏွင္းရဲ႕ အသံမွာ အနာေပါက္ေနၿပီ၊ ဒါ … ဒါဆုိ သူ””
““သိပ္လည္း၊ မေလာ ပါနဲ႕ ႏွင္းရဲ႕ ခု .. အသံမွာ ေပါက္တဲ့အနာက ကုလို႔ရ တယ္ … မင္းကိုယ္တုိင္ ေမတ္ၱာျပ ကုေတာ့ညီေလး””
““ဒါျဖင့္ ႏွင္း … ႏွင္း ဆရာ …ဆရာ””
““မင္းႏွင္းကို သိပ္ေတြ႕ ခ်င္လား ….””
““ဟုတ္…. ဟုတ္ကဲ့ … ဆရာ””
ဆရာေတာ္က ကား ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ““ႏွင္း”” ေရဟု ေခၚလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ““ေအာင္ ငါရြာသားေတြကို သြား အေၾကာင္းၾကားဦးမယ္ေဟ့”” ဆုိၿပီး ရြာဘက္ထြက္သြားသည္။
လေရာင္ႏွင့္ ႏွင္းမႈံတုိ႔ ေအာက္မွာ ႊသတည ဗခန အျပာ ေလး ကားတံခါး ပြင့္လာသည္။ ကားေလးက ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ေငြလေရာင္က ပိုသစ္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးေသြး တုိ႔ ပြက္ပြက္ဆူေနသည္။
ငါခ်စ္ရာ သခင္ကုိ ငါဆုိင္ေပ၏။ ငါ့ကိုလည္း သခင္ ဆုိင္ေပ၏။ ႏွင္းေတာ၌ က်က္စား ေတာ္မူ၏။ မုိးမေသာက္၊ ေမွာင္မုိက္အရိပ္ မေျပးမွီ၊ ငါခ်စ္ရာသခင္၊ ေဗသာေတာင္ ေပၚမွာ သမင္၊ ဒရယ္ သငယ္ က ဲ့သို႔ျပဳေတာ္မူပါ။
ေရွာလမုန္၊ ၂း ၁၆-၁၇
ႏွင္းမႈံႏွင့္ လေရာင္၊ ေရႊႏွင္းနဲ႕ ေငြလေရာင္၊ ထြန္းလင္း လာေခ်ၿပီေကာ။ ကားေပၚမွ ျဖဴျဖဴသ႑ာန္ လွလွပပေလး အိေျႏၵရရဆင္းလာသည္။
လေရာင္ေအာက္မွာ ခ်စ္သူကုိ ထင္ထင္ရွားရွား နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ေနရသည္။ ခ်စ္သူက ပိုလွလာသည္။
ႏွင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့ ထံသု႔ိ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ တိုးလာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ႏွင္းထံသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ တုိးသြား သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးသည္ အိပ္မက္ထဲမွာ ကဲ့သို႔ သတိလစ္လ်က္၊ တစ္ဦး ႏွင့္တစ္ဦး ဆံုေတြ႕ရန္ ေျခလွမ္း တုိ႕ကို ခက္ခဲစြာ ေရြ႕လ်ားေန ၾကသည္။
ဆံုမိပါၿပီ၊ ဆံုေတြ႕ ၾကပါၿပီ။
ကမ္ၻာေပၚမွာ အလွ ဆံုးအလွမယ္တစ္ဦး ကၽြန္ေတာ့ ေရွ႕ေရာက္လာပါၿပီ။ ႏွင္း၏ ႏူးညံ့ေသာ ထြက္သက္ ၀င္သက္ ေလတုိ႔ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ အသိမ္ေမြ႕ဆံုး ခံစားထိေတြ႕ ေနရပါၿပီ။
လေရာင္ေအာက္မွာ ခ်စ္တဲ့ႏွင္းမႈံတုိ႕ ေအာက္မွာ ျပန္လည္ဆံုးဆည္း ခြင့္ေတြ႕ရခဲ့ ေလၿပီ။
ရင္မွာ လိႈက္လဲွတမ္း တေဆြးေျမ႕စြာျဖင့္ ခ်စ္သူကို ေခၚရပါ၏။
““ႏွင္း””
သူမက ကၽြန္ေတာ္ကို ရီေ၀ေ၀ ၾကည့္ေနပါ၏။
ႏွင္း
သူမက ျပန္မထူး။
““ႏွင္း””
သူမ၏ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲေနသည္။
““ႏွင္း””
႐ိႈက္သံသဲ့သဲ့ေလး တီးတိုးညင္သာစြာႏွင့္ ၿပီးေတာ့ ““ေအာင္”” တဲ့။
ခ်စ္သူ၏ အသိ အမွတ္ ျပဳျခင္းကို ခံလုိက္ရၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့ျဖဴလွ၍ အၾကင္နာတုိ႔ျဖင့္ အတိၿပီးေသာ သူမ၏ ေရႊလက္ အစံုကို ကၽြန္ေတာ့လက္ထဲစိတ္ခ် လက္ခ် တိုးအပ္လိုက္သည္။ သူမထံမွ ““လြမ္းလုိက္ရတာ ေအာင္…ရယ္”” ““သိပ္ခ်စ္ တာပဲ”” ငါခ်စ္ရာသခင္၏ စကားသံေပ။ၾကည့္ပါ။ေတာင္ႀကီး ေတာင္ငယ္ တုိ႕ကို ခုန္ေက်ာ္လွ်က္ ႂကြလာ၏။ (ေရွာလမုန္ ၂း၈)
အဘဘုရားသခင္ သည္ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္တတ္ၾက ေသာ ေအာင္ႏွင့္ ႏွင္းတို႔အေပၚ သို႔ လရိပ္ႏွင့္ ႏွင္းမႈံတုိ႕ကို ေမတ္ၱာေတာ္ျဖင့္ ေစာေစာ ေႂကြေစခဲ့ၿပီေကာ။
ဆူဆူညံညံ အသံ မ်ားၾကားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာႀကိဳၾကေသာ ရြာသြားမ်ား ႏွင့္ ဆရာေတာ္ ေစာဟင္နရီ တုိ႔၏ အသံမ်ားျဖစ္သည္။
““ေဟ့ ႏွင္း ရြာက လုိက္လာၿပီ။ သြားၾကစို႔လာ””
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူႏွင္း၏ လက္ကေလးကို ခဲြခြာသြားရမည္စိုးမိသည့္အလား၊ မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ရြာဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီ။
လေရာင္၊ ႏွင္းမႈံႏွင့္ ဘယ္ပန္းခ်ီေရး၍ မမွီေသာ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕တြင္ အားလံုး ဆံုစည္းလုိက္ၾကပါၿပီေလ။
၀မ္းေျမာက္စြာဆံုေတြ႕ ရသည့္ ေတြ႕ဆံုျခင္းပါေပ။
တေပ်ာ္တပါး၊ ႏွင္းကို ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾက ပါသည္။
မုဒိတာပြားစရာ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုပင္၊ ႏွင္းက ၿပံဳး၍ ေျပာသည္။
““ေအာင္ … ႏွင္းရဲ႕ ဘ၀မွာ သည္ညက အေပ်ာ္ဆံုး ညတစ္ညပါပဲ””
““ဟုတ္တယ္ ႏွင္း၊ ႏွင္းဟာ ကိုယ္တုိ႔တစ္ေတြကို ပို စည္း႐ုံးညီၫြတ္ဖို႔ ဘုရားသခင္ ေစလြတ္ေတာ္မူလိုက္တဲ့ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ သံတမန္တစ္ဦး ပါ။ ဟုိေလ ဆရာ ““ေနာင္”” ရဲ႕ ကဗ်ာေလး ျပန္ရြတ္ျပမယ္ေနာ္ … ႏွင္းကို ျမင္၍ သဇင္ပြင့္ဦး၊ သူၾကည္ႏူးစဥ္၊ ရယ္ျမဴးရႊင္ပ်၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ ညီေနာင္သားခ်င္း၊ လက္တဲြ ရင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ခင္ျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ား ဆပြားသစ္ သစ္၊ ခုိင္ၿမဲႏွစ္မႊာ ကာလၾကာ ေလ၊ စည္း႐ုံးေလတည္း””။
လွပေသာ ကဗ်ာ၊ လွပေသာ ေဆာင္း၊ လွပေသာ လရိပ္ေတြ အားလံုး ကဗ်ာဆန္ ေနၾကသည္။
““ကဗ်ာေလးက သိတ္လွတာပဲ ေနာ္””
ႏွင္း၏ ခ်စ္ရည္ရႊန္း လဲ မ်က္၀န္းမ်ား ေတာက္ပစို ေျပလာသည္။ ႏွင္းက ကဗ်ာ၊ ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ဦး။
““ကဗ်ာနဲ႕အၿပိဳင္လွခ်င္ တုိင္း လွေနတာက ႏွင္းပါ””
ခ်စ္သူႏွင္းထံမွ ရယ္သံလြင့္လြင့္ေလး ၾကားရ သည္။ လေရာင္နဲ႕ႏွင္းမႈံေတြ ၾကားမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတု႔ိသည္ ထပ္မံ၍ မခဲြခြာႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ လက္ခ်င္းခုိင္ခုိင္ၿမဲ၍ ခ်ိတ္ထား မိပါ၏။
ႏွင္းထံမွ ကိုယ္သင္း နံ႕သာႏွင့္ ရွယ္လ္နယ္ဖိုက္ ေရေမႊးရနံ႕တုိ႕က ေမႊးပ်ံေန သည္။
““ခတ္ၱာ အေၾကာင္း သိၿပီးၿပီေနာ္””
ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္မွ လြတ္ကနည္းထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ေဆြးေျမ့ ေျမ့။ ႏွင္းမ်က္ႏွာပ်က္သြား သည္။ အသံတုန္တုန္္ေလးႏွင့္
““ဆရာဟင္နရီ ဆီက ၾကားရတယ္။ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္ ရပါတယ္။ ညီမေလးခတ္ၱာကို လည္း လြမ္းတယ္။ ဒါထက္ ကိုဂ်င္မီအရမ္းခံစားရမွာပဲ၊ ကိုဂ်င္မီခု ဘယ္လိုေနလဲ””
ကၽြန္ေတာ္က သက္ျပင္း ကို သဲ့သဲ့ခ်ရင္းမွ
““သူ႕အခန္းတံခါးကို လံုး၀ပိတ္ထားတယ္၊ ဘယ္သူနဲ႕ မွ စကားမေျပာေတာ့ဘူး၊ သူ၊ အရမ္းေၾကကဲြေနတယ္””
““ကိုဂ်င္မီက အရမ္း ခ်စ္တတ္တာေနာ္၊ အဲလို သိပ္ ခ်စ္တတ္တဲ့ လူေတြကိုဆုိ ႏွင္း က သိပ္ေလးစားတာ””
““ဒါျဖင့္ ေအာင္ကို ႏွင္းပိုေလးစားပါ။ ႏွင္းကိုလည္း ေအာင္သိပ္ခ်စ္တာပါ။
ႏွင္းထံမွ ရယ္သံ တိုးတုိးေလး ေဟာ။ ေရာက္ၿပီ သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္။ မီးစက္ထြန္းထားသည္။ ဖထီး ဦးေလးေစာႏွင့္ အမိုးတို႔က ၀မ္းသာအယ္လဲႀကိဳဆုိၾကသည္။ အမိုးက ႏွင္းကိုဖက္၍ နမ္း သည္။
““သမီးေလး ႏွင္း ျပန္လာၿပီေနာ္””
““ျပန္လာပါၿပီးအမိုး၊ အမုိးတို႔ ဖထီးတို႔ ေနေကာင္း တယ္ေနာ္””
အားလံုးဆံုေတြ႕ ၾကပါၿပီ။ အသင္းေတာ္မွ လူႀကီး မ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကား ေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
““ကဲ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းရေအာင္ ၀ိုင္းခ်ဲ႕ထုိင္ၾက ေဟ့””
ဖထီးေစာေရႊနီ အသံ ေၾကာင့္ လူေတြ ၀ိုင္းခဲ်႕ထုိင္ၾက သည္။
““ကိုဂ်င္မီက ဘယ္မွာ လဲဟင္”” ႏွင္းက တုိးတိုးေမးသည္ ကၽြန္ေတာ္က ပိတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ အခန္းကို လက္ၫွိးၫႊန္ျပသည္။ အျပင္မွာ လူေတြ ဆူညံေန သေလာက္ ပိတ္ထားေသာ အခန္းကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ““ႏွင္းေလ ကိုဂ်င္မီကို ေတြ႕ခ်င္လုိက္တာ ေအာင္”” ေနာက္ထပ္ အသင္း သူအသင္းသားမ်ား ထပ္ေရာက္ လာသည္။ ႏွင္းကို လႈပ္လႈပ္သဲ သဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ႏွင္းကို ခ်စ္ေသာ ေနာ္ဧသတာလည္း ေရာက္လာသည္။ ေနာ္ဧသတာ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။
““ႏွင္း ျပန္လာၿပီေနာ္၊ ႏွင္းျပန္လာၿပီးေနာ္ ခတ္ၱာသာ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊ ခုခတ္ၱာ က မရွိေတာ့။ ခတ္ၱာသာရွိရင္၊ ႏွင္းျပန္လာတာကို ေပ်ာ္ေနမွာ”” ခတ္ၱာဆုိေသာ နာမည္ကို အားလံုးက မေခၚ မိေအာင္ သတိထားေနၾကစဥ္မွာ ပင္ ႐ုိးသားျဖဴစင္ေသာ ေနာ္ဧသတာက ခတ္ၱာအမည္ ကို လႈပ္ႏုိးလုိက္ပါ၏။ ဘာတဲ့ ခတ္ၱာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ တဲ့။
ထိုစဥ္ ဒုန္းကနည္း ျမည္သံတစ္ခု ေပၚထြက္လာ သည္။ အလံုပိတ္ထားေသာ တခါးဖြင့္လာသည္။ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုဂ်င္မီ။ မ်က္ရည္ေတြ၊ တစ္ေတြေတြ က်ဆင္းေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုဂ်င္မီ၊ တုန္ရီ လႈိက္လဲ ဆုိ႕နင့္ေသာအသံျဖင့္ ကိုဂ်င္မီေျပာ၏။
““ခတ္ၱာမရွိေတာ့ဘူး လို႕ ဘယ္သူေျပာလုိက္တာလဲ ခတ္ၱာရွိတယ္။ ခတ္ၱာ၊ ညီမေလး ခတ္ၱာ ေဟာဒီ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အသက္ရွင္ေနတယ္။ ခုက်ဳပ္ ရင္ထဲမွာ ခတ္ၱာရွိတယ္။ ေယ႐ႈ ကေျပာတယ္ ငါ့ကို ယံုၾကည္ ေသာသူဟာ ေသလြန္ေသာ္ လည္း အသက္ရွင္လိမ့္မယ္တဲ့၊ ခုက်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ခတ္ၱာရွိေန တယ္။ ရင္ထဲက ခတ္ၱာက ေျပာတယ္။ ႏွင္းျပန္လာတာ သူသိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္တဲ့ …””
ကိုဂ်င္မီေျပာရင္း ႐ႈိက္ငိုပါသည္။ ကိုဂ်င္မီ ငုိၿပီ ဆုိေတာ့၊ အမုိးမ်က္ရည္က်ၿပီ၊ ဦးေလးေစာက လက္ဖမိုးျဖင့္ မ်က္ရည္ကို မသိမသာသုတ္ေန သည္။ မ်က္ရည္ခုိင္ေသာ ဖထီး ဦးေရႊနီသည္ပင္ မ်က္ရည္လည္ ရႊဲ အားလံုးငိုၾကၿပီ။ ႏွင္းက တုိးသက္ေသာ ႐ႈိက္သံျဖင့္ တုိးတုိးေလး ငိုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာလည္း ငိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ လြမ္းရလိုက္တာ ညီမေလး ခတ္ၱာရယ္ …
ကိုဂ်င္မီက မ်က္ရည္ လည္ရြဲျဖင့္ ႏွင္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ထံ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ႏွင္းက ကိုဂ်င္မီကို ထ၍ ႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
မ်က္ရည္ၾကားမွ ကိုဂ်င္မီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၿပံဳးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္ႏွင့္ ႏွင္း၏ဘယ္ဘက္ လက္တုိ႕ကို သူဆဲြယူ ဆုပ္ကိုင္ ရင္းမွ ႏွင္းဖက္သုိ႔ လွည့္၍
““ႏွင္း ခင္ဗ်ားဟာ သူရဲေကာင္းပါ။စည္းစိမ္ ဥစ္ၥာေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားခ်စ္တ့ဲ ေအာင္ဆီ အေရာက္ျပန္လာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ေလးစားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္က၊ က်ဳပ္ရင္ထဲကေလ ခတ္ၱာတဲ့၊ သူ႕ရဲ႕ ေယ႐ႈအတြက္ သူခ်စ္တဲ့ သူေတြအားလံုးကို စြန္႔ၿပီး ေယ႐ႈဘုရားရဲ႕ လုပ္ငန္းေတာ္ အတြက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွလွ ပပဘ၀မွာပဲ အသက္ေပးသြား တယ္။ ခတ္ၱာကို အရမ္းေလး စားပါတယ္။ ႐ိႈက္ငိုေနေသာ ကိုဂ်င္မီအသံတုိ႔မွာ တည္ၿငိမ္ လာျပန္သည္။
““ကၽြန္ေတာ္ အေျဖ ရပါၿပီ၊ မိန္းကေလးေတြေတာင္ မွ ဘ၀ေတြအသက္ေတြ စေတး ၿပီး ကိုယ္ေတာ္အတြက္ လုပ္ႏိုင္ ေသးရင္း၊ က်ဳပ္ … က်ဳပ္ …အခုခ်ိန္ကစၿပီး ဘုရား အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ ဘ၀ တစ္ခုလံုးကို သခင္ထံ ဆက္ကပ္ အပ္ႏွံလုိက္ပါၿပီ””
ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ ဖြယ္ လက္ခုတ္သံမ်ား အခန္း က်ဥ္းမွာ ဆူညံေနသည္။ ၿပီး ေတာ့ ကိုဂ်င္မီက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ႏွင့္ ႏွင္း၏ လက္တို႔ကို ဆုပ္ကိုင္ ပူးကပ္ေစလိုက္သည္။
ခ်စ္သူႏွင္း၏ ႏူးညံ့ ေနေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပူေႏြးေသာလက္ တုိ႔ ဂေဟဆက္လ်က္ ပူးေပါင္း ယွက္ႏြယ္္ကာ တသားတည္း ျဖစ္သြားခ်ိန္၊ ကိုဂ်င္မီ၏ ေအာင္ျမင္ခန္႕ညားေသာ အသံ
““ခုခ်ိန္က စၿပီး၊ ႏွင္းနဲ႕ေအာင္တုိ႕ကို က်ဳပ္ဘုရား ေရွ႕လူေရွ႕မွာ တရား၀င္လက္ထပ္ ႏိုင္ပါေစလုိ႔ ေယ႐ႈခရစ္နာမ၌ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ လက္ခုတ္သံမ်ား၊ လက္ခုတ္သံ မ်ားစြာ ခ်စ္သူႏွင္း၏ မ်က္၀န္း ဆီမွ အၾကင္နာရိပ္တို႕သည္ သိဂၤါရ ေရႊေရာင္လႊမ္းလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို ၫွႈိ႕ယူဖမ္းစား ေနလိုက္ပါၿပီ။
ေလာကႀကီးတစ္ခု လံုးမွာ အၾကင္နာလရိပ္ေတြ အခ်စ္ႏွင္းမႈံေတြႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ရင္ထဲမွာလည္း …လရိပ္ ေတြ ႏွင္းမႈံမႈံေတြႏွင့္ သာယာ ေ၀စည္ခဲ့ၿပီေပါ့။
အစဥ္ေလးစားလ်က္
ေယ႐ႈဘုရားနာမေတာ္၌
ေမာင္ႏြယ္ျမင့္ (စာေပဗိမၼာန္စာမူဆုရ)
